Reseña del editor:
Co sugeruje dwukropek? Przykuwa do siebie roztargniona mysl, zapowiada, ze zaraz pojawi sie to, co najistotniejsze. Daje poczucie stabilnosci i bezpieczenstwa niejako obiecujac, ze to, co wazne, najwazniejsze slowa i rzeczy, mysli i znaczenia zostana skrupulatnie wyliczone.
Z "Dwukropkiem" Wislawy Szymborskiej jest inaczej. Wszystko, co najwazniejsze, pojawia sie przed nim: to, ze nie ma wiekszego znaczenia dla swiata, czy sie jest, czy sie nie jest. Czy jest sie tym, kim sie jest, czy wlasnie kims innym. Czy wszystkim rzadzi slepy przypadek, czy nieznosnie precyzyjny determinizm. Obecnosc i nieobecnosc sa swiatu doskonale obojetne, a indywidualnosc i poszczególnosc róznych istnien niewiele dla niego znaczy. Owa poszczególnosc i niepowtarzalnosc ocalic moze jedynie poezja. O tym wlasnie mówi "Dwukropek". O chwilowosci, zdarzeniowosci, przemijalnosci, perspektywicznosci i o tym, ze najwieksze znaczenie ma niejednoznacznosc, bo jednoznacznosc jest nieodwolalnie smiercia poezji. Jej zycie i zywiol to wielosc sensów, wiele sposobów na mówienie o sobie i o swiecie, nieustajace stawianie znaków zapytania. Dwukropek pojawia sie dopiero na koncu.
To miejsce na odpowiedz swiata. To milczenie, które jest jego jedyna odpowiedzia.
„Über diesen Titel“ kann sich auf eine andere Ausgabe dieses Titels beziehen.