Suç ve Ceza - Softcover

Dostoyevski, insan bilinclerindeki, ruhundaki tepkileri, dayanma kapasitelerini, hayat karsisindaki direnclerini gozlemlemek icin karakterlerini en uc durumlarda, âdeta ucurumun kenarindaki bir konumda ele alir. Insanin tum potansiyelleri boyle durumlarda harekete gecebildigi gibi, gercek yuzu de ancak bu sekilde anlasilabilir. Bedenin tum sinir uclari uyarildigi zaman, kisi kaniksamis oldugu 'benim' dedigi aliskanliklarindan, duygularindan uyanir, baska bir boyuta gectiginin, âdeta dogayla, kâinatla birlikte nefes aldiginin, titrestiginin farkina varir. O yalniz degildir. Derin bir hayâl kirikligi, caresizlik ve ruh cokuntusu icinde kendi idealine ve ailesinin onunla ilgili beklentilerine yarasan biri olmadiginin bilincine varan Raskolnikov da yalniz degildir. Gerci cilginliga varan bir yalnizlik icinde, kucucuk tavan arasinda hayatla, dunyayla ilgili buyuk buyuk fikirler, diger yandan da en sefil, bencilce dusler kurarken, sayiklarken gormuyor degiliz onu. Ama gene de akil almaz bir sekilde islenen cinayetlerin ardindan Svidrigaylov'lar, Lujin'ler, kendi ailesi, Sonya ve digerleriyle birlikte, bu zengin karakterler orgusu icindeki onu, iliskilerini, gerilimlerini, catismalarini okudugumuzda, buyuk yapinin bir parcasi olarak insan ruhunun birligi hakkinda, derin mi derin karanligi hakkinda zihin acici ipuclarina ulasiyoruz. "Hayatin anlamindan cok, hayatin kendisini sevmek gerekir." Sevgiyi ogrenebilmek icin de ancak otekilerin selameti icin kendini feda etme, adama dusuncesini uyardiklari zaman gelecegin anlam kazandigini bilen ruhlar olmak... boylece yeniden dirilmis ve degismis olarak hayata yeniden baslarlar. Burada Raskolnikov ve Sonya ile, diger romanlarinda baska olumsuz karakterlerle bu dusuncesini israrla isleyen Dostoyevski belki de bu yuzden dunyanin en sevilen romancisi... (Tanitim Bulteninden)